دنیا

این قشنگ ترین پیامی بود که در زندگی یاد گرفتم:

با احمق بحث نکنم و بگذارم در دنیای احمقانه خویش خوشبخت زندگی کند

با وقیح جدل نکنم چون چیزی برای از دست دادن ندارد و روحم را تباه می کند

از حسود دوری کنم چون اگر دنیا را هم به او تقدیم کنم باز از من بیزار خواهد بود

تنهایی را به بودن در جمعی که به آن تعلق ندارم ترجیح ده

و سه چیز را هرگز فراموش نمی کنم

به همه نمی توانم کمک کنم

همه چیز را نمی توانم عوض کنم

همه من را دوست نخواهند داشت

و تو قبل از اینکه بخواهی در مورد من و زندگیمن قضاوت کنی،

کفشهای مرا بپوش و از خیابانهایی گذر کن که من ازشون گذر کردم

اشکهایی بریز که من ریخت

 سالهایی را بگذران که من گذراندم   

روی سنگهایی بلغز که من لغزیدم

دوباره و دوباره برخیز و مجددا در همان راه سخت قدم بزن....

بعد می توانی در مورد من قضاوت کنی......................